Σε μια προσπάθεια να σώσουν «την τιμή της Ρόδου» και να καλύψουν «τα κενά του κρατικού μηχανισμού», κάτοικοι του νησιού άνοιξαν τα σπίτια και τις καρδιές τους για τους πληγέντες από την πυρκαγιά
Σε μια δροσερή αυλή στην Ιαλυσό της Ρόδου ηχούν μελωδίες του Έρικ Κλάπτον και των Deep Purple. Ο Τζέικ με την παρηγοριά της κιθάρας του προσπαθεί να αφήσει πίσω τις φωτιές και να ευχαριστήσει με αυτόν τον τρόπο την Ειρήνη Παπασταμάτη, που άνοιξε το σπίτι της στην οικογένειά του. Άλλωστε, όπως λέει, «είμαστε όλοι ροκάδες και έτσι ταιριάξαμε».
Στο πρωινό που απολαμβάνουν όλοι μαζί κυριαρχούν παιδικά γιαούρτια, κρέμες και γάλατα. Ήταν τα πρώτα πράγματα που έτρεξαν να προμηθευτούν οι κόρες της Ειρήνης, όταν ειδοποιήθηκαν από τη μητέρα τους ότι επιστρέφει από το γήπεδο της Ιαλυσού παρέα με μία οικογένεια Βρετανών.
Ο Τζέικ βρίσκεται στο νησί για διακοπές μαζί με τη γυναίκα του, τα δύο τους παιδιά και τους παππούδες τους. Όταν η φωτιά πλησίασε τον Λάρδο, όπου και διέμεναν, αναγκάστηκαν να απομακρυνθούν και να μεταφερθούν με φορτηγό του στρατού στο γήπεδο της Ιαλυσού. Εκεί βρέθηκε η Ειρήνη με τον σύζυγό της, αρχικά για να συνδράμουν με τρόφιμα. Όταν είδε δεκάδες τουρίστες να συρρέουν και να ξαπλώνουν σε στρώματα, αποφάσισε να διαθέσει ένα δωμάτιο του σπιτιού της και να φιλοξενήσει μία οικογένεια.
Οι πρώτοι «επισκέπτες» ήταν τουρίστες από την Αυστρία με τρίδυμα παιδιά. Έμειναν για ένα βράδυ και γύρισαν στη χώρα τους με την προγραμματισμένη πτήση τους. «Στο αεροδρόμιο τους αποχαιρετήσαμε με δάκρυα στα μάτια. Δεθήκαμε μαζί τους μέσα σε μόλις μία μέρα», περιγράφει. Το δωμάτιο έμεινε άδειο μόνο για λίγες ώρες, καθώς η Ειρήνη επέστρεψε στο γήπεδο και πήρε μαζί της την οικογένεια του Τζέικ.
Θα γυρίσουν στις πατρίδες τους, εμείς όμως θα μείνουμε με τα καμμένα…
«Είναι ενθουσιασμένοι με την φιλοξενία των ντόπιων, αλλά πολύ απογοητευμένοι από τα πρακτορεία τους και την κυβέρνηση. Δεν βλέπουν να γίνεται κάτι από εκεί. στε στους εθελοντές και στην αλληλεγγύη. Εμείς, όπου υπάρχει ανάγκη, προσπαθούμε να συνδράμουμε. Το ίδιο είχαμε κάνει και το ’15 με τους πρόσφυγες από τη Συρία. Δεν μας έχει περάσει τίποτα διαφορετικό από το μυαλό», σχολιάζει στην «Κ» ενώ παράλληλα περιγράφει τα συναισθήματα που την κατακλύζουν αυτές τις μέρες. «Στεναχωριόμαστε γιατί θα γυρίσουν στις πατρίδες τους, εμείς όμως θα μείνουμε με τα καμένα. Το νησί μας ήταν ένας παράδεισος και έχει γίνει κόλαση. Εδώ και τρεις μέρες κλαίω. Όλοι κλαίμε. Ζούμε έναν εφιάλτη. Είναι σαν να μας επιτίθεται κάποιος».